De Brandstoffencommissie te Oud-Beijerland, waarbij ook Nieuw-Beijerland, Piershil en Goudswaard waren aangesloten, werd in 1918 ingesteld. De commissie was samengesteld uit: de burgemeester van Oud-Beijerland als voorzitter, de gemeentesecretaris en drie inwoners. Zij vergaderden wekelijks.
Zij kocht de nodige brandstoffen in en leverden die aan de handelaren af. De handelaren zorgden voor de distributie aan de ingezetenen die daarvoor een brandstoffenkaart waaruit het rantsoen per distributietijdvak bleek, een bonnenkaart met 20 halve eenheden en een turfkaart hadden gekregen. Aan de handelaren was een door de Brandstoffencommissie vastgestelde winstmarge toegestaan.

De Brandstoffencommissie hief begin mei 1921 zichzelf op. De situatie was kennelijk weer zodanig genormaliseerd dat rantsoenering en georganiseerde distributie van brandstoffen niet meer nodig was.

In 1919 nam de gemeenteraad het besluit de administratie van de gemeentereiniging af te zonderen van de gewone gemeentelijke administratie. Daarmee werd het een afzonderlijk bedrijfstak van de gemeente en zou het verder door het leven gaan als Reinigingsbedrijf der gemeente Oud-Beijerland. Op dat moment voerde de gemeente-architect het beheer over de gemeentereiniging en was er sprake van drie door de gemeenteraad aangestelde werknemers, waaraan hij leiding gaf en die met het uitvoerende werk waren belast. De gemeente-architect bleef in het nieuwe Reinigingsbedrijf belast met de leiding, onder de funtiebenaming: gemeentearchitect tevens directeur van het Reinigingsbedrijf.

De gemeentereiniging beschikte in 1919 over het volgende: stal en beerpunt, vuilniswagen, beerwagen met pomp, modderwagen, paarden, hand-hulpwagen, gereedschappen, en slangen.

In 1941 werd door de gemeenteraad de verordening op het beheer van het Reinigingsbedrijf vastgesteld. De status als afzonderlijke tak van dienst van de gemeente werd echter al in 1943 ingetrokken door de burgemeester (als gevolg van de oorlog de enig overgebleven gemeentebestuurder). Hij oordeelde dat een tak van dienst niet langer nodig was.

Uit een briefwisseling van de gemeente Oud-Beijerland met de gemeenten Mijnsheerenland en Heinenoord in 1956 successievelijk 1957 over het tijdelijk storten van vuilnis uit die gemeenten op de Oud-Beijerlandse stortplaats te Krooswijk valt af te leiden dat de reinigingsdienst (tot 1943 een tak van dienst met de naam Reinigingsbedrijf) geen te onderscheiden onderdeel van de gemeentelijke organisatie meer was, maar integraal deel was gaan uitmaken van Gemeentewerken.

In latere periode is het ophalen en verwerken van huis- en bedrijfsafval een zaak van regionale gemeentelijke samenwerking geworden en niet langer een zaak was van elke gemeente afzonderlijk.

In veel gemeenten werden in de 18de en vooral in de 19de eeuw zogenaamde armenscholen gesticht voor het geven van onderwijs aan arme kinderen, die anders geen of weinig onderwijs zouden genieten. Veelal waren dit initiatieven van liefdadigheidsinstellingen als de diaconie of een parochiële instantie.

Ook in de gemeente Oud-Beijerland heeft een provisionele (voorlopige, tijdelijke) Armenschool bestaan, die in 1834 werd opgericht. Het 'gewone' onderwijs dat door de 'openbare onderwijzer' in de gemeente werd gegeven, was niet gratis. De ouders betaalden daarvoor schoolgeld. De kinderen van wie de ouders uit de armenfondsen (kerk of Armbestuur) bedeeld werden, kregen in dat geval toch onderwijs, op de Armenschool; ook een taak van de openbare onderwijzer.

De provisionele Armenschool was klaarblijkelijk inderdaad van tijdelijke duur, want de laatste stukken die bewaard zijn gebleven, dateren van 1838. Mogelijk zijn de arme leerlingen nadien onderdeel gaan uitmaken van de 'gewone' school.

In 1851 kwam de eerste Gemeentewet tot stand. Op grond van deze wet werd het bestuur in alle steden en dorpen op uniforme wijze ingericht, hetgeen voorheen niet overal het geval was. Dat gebeurde ook in Oud-Beijerland. Deze wet bepaalde ook dat het gemeentebestuur werd bijgestaan door de gemeentesecretaris. Die ambtelijke functie was weliswaar niet nieuw, maar kreeg in 1851 wel een wettelijke status. Of de gemeentesecretaris van Oud-Beijerland zijn werk alleen deed, is niet bekend. Mogelijk kon hij al eerder rekenen op de assistentie van een of meer onder zijn leiding werkende medewerkers. Die waren in dat geval organisatorisch ondergebracht in wat gaandeweg na 1851 de gemeentesecretarie of kortweg de secretarie ging heten.

In de loop van de 20ste eeuw ging de gemeentesecretarie naast het uitvoeren van administratieve taken in toenemende mate ook beleidsondersteuning bieden, afhankelijk van de grootte van de gemeente en de aard en omvang van de uit te voeren gemeentelijke taken.
In de laatste decennia zijn veel gemeentesecretarieën oude stijl opgeheven en vervangen door modernere organisatievormen met andere benamingen. De gemeentesecretaris is vandaag de dag nog steeds de 'eerste adviseur' van het college van burgemeester en wethouders, maar wordt niet langer aangemerkt als de hoogste ambtelijke functionaris. Hij vervult de rol van 'eerste onder zijns gelijken' met collega's die ook belangrijke managementtaken en
-verantwoordelijkheden hebben.