In 1851 kwam de eerste Gemeentewet tot stand. Op grond van deze wet werd het bestuur in alle steden en dorpen op uniforme wijze ingericht, hetgeen voorheen niet overal het geval was. Dat gebeurde ook in Oud-Beijerland. Deze wet bepaalde ook dat het gemeentebestuur werd bijgestaan door de gemeentesecretaris. Die ambtelijke functie was weliswaar niet nieuw, maar kreeg in 1851 wel een wettelijke status. Of de gemeentesecretaris van Oud-Beijerland zijn werk alleen deed, is niet bekend. Mogelijk kon hij al eerder rekenen op de assistentie van een of meer onder zijn leiding werkende medewerkers. Die waren in dat geval organisatorisch ondergebracht in wat gaandeweg na 1851 de gemeentesecretarie of kortweg de secretarie ging heten.

In de loop van de 20ste eeuw ging de gemeentesecretarie naast het uitvoeren van administratieve taken in toenemende mate ook beleidsondersteuning bieden, afhankelijk van de grootte van de gemeente en de aard en omvang van de uit te voeren gemeentelijke taken.
In de laatste decennia zijn veel gemeentesecretarieën oude stijl opgeheven en vervangen door modernere organisatievormen met andere benamingen. De gemeentesecretaris is vandaag de dag nog steeds de 'eerste adviseur' van het college van burgemeester en wethouders, maar wordt niet langer aangemerkt als de hoogste ambtelijke functionaris. Hij vervult de rol van 'eerste onder zijns gelijken' met collega's die ook belangrijke managementtaken en
-verantwoordelijkheden hebben.

In 1919 nam de gemeenteraad het besluit de administratie van de gemeentereiniging af te zonderen van de gewone gemeentelijke administratie. Daarmee werd het een afzonderlijk bedrijfstak van de gemeente en zou het verder door het leven gaan als Reinigingsbedrijf der gemeente Oud-Beijerland. Op dat moment voerde de gemeente-architect het beheer over de gemeentereiniging en was er sprake van drie door de gemeenteraad aangestelde werknemers, waaraan hij leiding gaf en die met het uitvoerende werk waren belast. De gemeente-architect bleef in het nieuwe Reinigingsbedrijf belast met de leiding, onder de funtiebenaming: gemeentearchitect tevens directeur van het Reinigingsbedrijf.

De gemeentereiniging beschikte in 1919 over het volgende: stal en beerpunt, vuilniswagen, beerwagen met pomp, modderwagen, paarden, hand-hulpwagen, gereedschappen, en slangen.

In 1941 werd door de gemeenteraad de verordening op het beheer van het Reinigingsbedrijf vastgesteld. De status als afzonderlijke tak van dienst van de gemeente werd echter al in 1943 ingetrokken door de burgemeester (als gevolg van de oorlog de enig overgebleven gemeentebestuurder). Hij oordeelde dat een tak van dienst niet langer nodig was.

Uit een briefwisseling van de gemeente Oud-Beijerland met de gemeenten Mijnsheerenland en Heinenoord in 1956 successievelijk 1957 over het tijdelijk storten van vuilnis uit die gemeenten op de Oud-Beijerlandse stortplaats te Krooswijk valt af te leiden dat de reinigingsdienst (tot 1943 een tak van dienst met de naam Reinigingsbedrijf) geen te onderscheiden onderdeel van de gemeentelijke organisatie meer was, maar integraal deel was gaan uitmaken van Gemeentewerken.

In latere periode is het ophalen en verwerken van huis- en bedrijfsafval een zaak van regionale gemeentelijke samenwerking geworden en niet langer een zaak was van elke gemeente afzonderlijk.

Op 20 december 1813 werd in ons land het Reglement van algemene Volkswapening, Landstorm en Landmilitie uitgegeven, waarin onder meer de Landstorm werd opgericht. Op 24 januari 1814 vaardigde de districtscommissaris van Dordrecht en Gorinchem, waaronder ook Oud-Beijerland viel, aanwijzingen uit over de organisatie van de Landstorm in de onder zijn gezag vallende gemeenten. (Deze aanwijzingen werden niet in het oud-archief van de gemeente Oud-Beijerland aangetroffen, maar wel in die van Papendrecht, een andere gemeente in hetzelfde district).
Of er toentertijd in Oud-Beijerland ook een dergelijk weerbaarheidskorps, dat uit alle weerbare mannen van 17 (later 20) tot 50 jaar bestond, is geweest, is niet terug te vinden in het archief. Dat is echter wel waarschijnlijk gezien de aantoonbare aanwezigheid van de Landstorm in de Oud-Beijerland omringende gemeenten.

Uit informatie op internet blijkt evenwel dat tijdens de Belgische opstand in 1830 de Landstorm in ons land opnieuw werd opgeroepen. Deze is echter niet in actie gekomen en werd na 1832 weer ontbonden. Of deze situatie zich feitelijk ook in Oud-Beijerland heeft voorgedaan, is niet duidelijk.

In de periode voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog is er weer sprake van een weerbaarheidskorps met de naam Landstorm. In het aan het Regionaal Archief Dordrecht overgedragen archief van de voormalige gemeente Oud-Beijerland bevinden zich slechts opgaven van inschrijvingen en verhuizingen van landstormplichtigen uit de periode 1894-1928. Daaruit blijkt dat mannelijke inwoners uit Oud-Beijerland vanaf 20 jaar oud deel uitmaakten van een (gereactiveerde?) Landstorm. Althans voor zover ze niet al dienst deden of gingen doen in de reguliere krijgsmacht. Verdere gegevens ontbreken.

Er mag worden aangenomen dat de Landstorm - waar en in welke vorm dan ook in ons land - op gezag van de Duitse bezettingsautoriteiten in 1940 is ontbonden.

Na daartoe medio 1934 te zijn aangezet door de commissaris der Koningin in de provincie Zuid-Holland is de gemeente Oud-Beijerland overgegaan tot de instelling van een gemeentelijke luchtbeschermingsdienst, die deel ging uitmaken van de luchtverdedigingskring Rotterdam-'s-Gravenhage. De raad stelde daarvoor in 1934 een verordening vast die een en ander nader regelde. Tegelijkertijd stelde de raad de (straf)verordening tegen uitstraling van licht bij oorlogsgevaar vast.
Het bureau van de dienst werd gevestigd in een van de vertrekken van het gemeentehuis.

In 1936 kreeg de luchtbeschermingsorganisatie met bijbehorende plannen en maatregelen een wettelijke status door de Wet tot Bescherming van de Bevolking tegen Luchtaanvallen. Alle gemeenten waren op grond van die wet verplicht een gemeentelijk luchtbeschermingsplan op te stellen. Oud-Beijerland voldeed in 1938 aan die verplichting.

De leden van de Luchtbeschermingsdienst waren vrijwilligers uit de bevolking. De dienst werd in 1934 respectievelijk 1938 ingedeeld in: een uitkijk- en luisterdienst, waarschuwings- en alarmeringsdienst, geneeskundige dienst, ontsmettingsdienst, brandweerdienst en technische dienst.
Tot hoofd van de Luchtbeschermingsdienst werd door de burgemeester, met instemming van de commandant van de luchtverdedigingskring, de directeur van het gemeentelijk Gas- en Elektriciteitsbedrijf aangesteld. Het hoofd kreeg in verband met zijn taak de status van onbezoldigd gemeenteveldwachter om zo nodig als politiefunctionaris te kunnen optreden. Tot waarnemend hoofd van de Luchtbeschermingsdienst werd de keuringsveearts successievelijk een leraar van de Rijks HBS in Oud-Beijerland aangesteld.