In 1815 werd door de rijksoverheid bepaald dat in gemeenten met meer dan 2.500 inwoners een ¿dienstdoende¿ schutterij en in gemeenten met minder dan 2.500 inwoners een ¿rustende¿ schutterij moest worden opgericht. Daarmee werden de oude schutterijen van vóór de Franse overheersing als het ware gereactiveerd.

Een rustende schutterij vervulde in tegenstelling tot een dienstdoende schutterij geen actieve rol, maar werd bewapend en geoefend achter de hand gehouden om in geval van nood te kunnen optreden.
De gemeente Oud-Beijerland hoorde tot de categorie dienstdoende schutterij en zorgde er dan ook voor dat de plaatselijke schutterij en haar uitrusting aan de vereisten voldeed.

De schutterijen zijn uiteindelijk in het begin van de 20e eeuw, eerst formeel bij wet en geleidelijk ook feitelijk, opgeheven.
Hoewel het Oud-Beijerlands archief hierover geen uitsluitsel geeft – het laatst bewaard gebleven archiefstuk dateert uit 1899 - mag worden aangenomen dat ook deze schutterij uiterlijk begin 20e eeuw aan haar eind is gekomen.