Het ontstaan van zogenaamde leesgezelschappen is typerend voor de tijdgeest aan het eind van de 18de eeuw en het begin van de 19de eeuw. In bredere lagen van de bevolking ontstond de behoefte wetenschappelijke dan wel literaire kennis te vergaren. De enkelingen die zich dat financieel konden veroorloven, legden grote boekencollecties aan. Anderen hadden daartoe niet de mogelijkheid; zij verenigden zich in leesgezelschappen, waardoor zij bovendien de mogelijkheid kregen met elkaar over wetenschap en literatuur te discussiëren. Pas veel later kwamen er openbare bibliotheken tot stand, die het lezen van boeken en periodieken voor een ruimer publiek mogelijk maakten.
Ook in Dordrecht kwamen dergelijk leesgezelschappen tot stand, waaronder in 1879 het Leesgezelschap van Tijdschriften.
In het reglement van dit leesgezelschap uit 1879 staat vermeld dat het aantal leden maximaal vierentwintig kon bedragen. Het bestuur was opgedragen aan een quaestor (letterlijk: onderzoeker), een secretaris en een penningmeester die zorgden voor de geregelde verzending van de boekwerken (en de tijdschriften zal bedoeld zijn), een goed beheer van de financiën en de bewaring van alle eigendommen. Er werd jaarlijks tweemaal vergaderd, aanwezigheid was vereist op straffe van een boete.

In de loop van 1901 kwam de ontbinding van het Leesgezelschap van Tijdschriften in de ledenvergaderingen aan de orde. Zonder toetreding van nieuwe leden was voortzetting van het leesgezelschap bezwaarlijk en op de wijze zoals het toen was samengesteld ook onwenselijk, vond men. Over die ongewenste samenstelling werd niets uit de doeken gedaan. Dit alles leidde in datzelfde jaar tot opheffing van het leesgezelschap.