Een verhaal van nu: Sidney Breidel

Sidney Breidel woont bijna zijn hele leven in Dordrecht. Hij is geboren in Suriname. Toen hij twee jaar was, kwam hij naar de stad en woont er nog steeds met zijn gezin. Op jonge leeftijd begon Sidney te merken, dat hij en zijn familie als ‘anders’ werden gezien. ‘Ik kan me herinneren dat ik me anders voelde toen ik in de eerste of tweede klas zat. Ik heb lang gedacht dat het kwam doordat ik een alleenstaande moeder had en uit een groot gezin kwam. Achteraf besefte ik dat het was omdat we zwarte Dordtenaren waren.’

Hij kreeg te maken met racisme, zoals Zwarte Piet-liedjes die naar hem werden gezongen op de basisschool door de juf en klasgenoten. Ook herinnert hij zich racistische opmerkingen op oudere leeftijd door collega’s. ‘Het was kwetsend, maar ik voelde me ook heel strijdlustig. Het was een drive voor mij om mezelf nog meer neer te zetten als iemand die ergens voor staat en daar kracht uit haalt. Het ging om mijn bestaansrecht als een zwarte man.’

‘Ik begon mij zo’n twintig jaar geleden uit te spreken tegen racisme. In Dordrecht was ik best alleen. Er waren heel weinig mensen die zich op deze manier of überhaupt durfden uit te spreken. Toen een aantal jaar later de anti-Zwarte Piet-beweging opkwam, vond ik gelijkgestemde mensen.’ In die tijd demonstreerde Sidney niet in Dordrecht zelf, maar toch kreeg hij te maken met bedreigingen. ‘Doordat ik me uitsprak tegen mensen en op socials, kreeg ik bedreigingen. Mensen die ik niet eens kende, stuurden mij berichten online en riepen mij na op straat. Op den duur kreeg ik brieven in mijn brievenbus waarop stond geschreven 'donder op naar je eigen land als Zwarte Piet je niet bevalt'. Toen ik naar de politie ging zeiden zij, 'als je je met dit soort dingen bezig houdt, kun je dit verwachten'.’

Sidney besloot vanwege de bedreigingen en de veiligheid van zijn jonge kinderen om een stapje terug te doen, tot hij zag dat het nodig was om zich weer in te zetten. ‘Ik werd gevraagd voor de Black Lives Matter-demonstratie in Dordrecht. Een diverse groep jongeren had het initiatief voor de demonstratie genomen en zij vroegen mij om als woordvoerder de pers te woord te staan. Ik zag dat ik ze kon helpen.’ In die tijd leerde Sidney ook meer over de rol van Dordrecht in het slavernijverleden. ‘Ik kreeg vroeger niks over mijn roots of het slavernijverleden te horen. Ik wist niet eens dat Dordrecht zo’n grote rol had in het onderdrukken en ontmenselijken van mijn voorouders. Die kennis heeft heel veel met mij gedaan.’

Sidney geeft die kennis door aan zijn kinderen: ‘Ik heb twee jongens, en ik ben verantwoordelijk voor hun leven, kennis en geschiedenis. Ik moet ze tot sterke mensen maken die weten waar we vandaan komen, waar hun kracht vandaan komt. Die weten dat ze er mogen en moeten zijn met hun haar, hun kleur, hun alles. Dat heeft me ook heel erg geholpen. Ik leer ze dat ze echt trots mogen zijn op zichzelf, hun voorouders en dat we de kracht vinden om door te gaan ondanks alle tegenwerking.

’Via Koloniaal Verleden Dordrecht, nu Cultureel Educatief Centrum Dordrecht, maakt hij samen met betrokken Dordtenaren het slavernijverleden van de stad zichtbaar. ‘Ik ben heel trots op de positie die wij nu hebben. We hebben op basis van onze expertise een beweging gecreëerd.’ Hij vervolgt: ‘De Keti Koti Herdenking vind ik het grootste succes. We hebben het vanuit het niets opgezet. De impact die het had was sowieso heel belangrijk. We hebben Dordrecht op de kaart gezet als het gaat om Keti Koti of de herdenking van het slavernijverleden. De onveiligheid om me uit te spreken is er niet meer.’