Deze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken om een optimale gebruikerservaring te bieden. Je kunt je voorkeuren aanpassen.

Deze cookies zorgen ervoor dat de website naar behoren werkt. Deze cookies kunnen niet uitgezet worden.
Deze cookies zorgen ervoor dat we het gebruik van de website kunnen meten en verbeteringen door kunnen voeren.
Deze cookies kunnen geplaatst worden door derde partijen, zoals YouTube of Vimeo.
Deze cookie stellen onze advertentiepartners in staat om doelgerichter informatie te kunnen aanbieden.

Door categorieën uit te zetten, kan het voorkomen dat gerelateerde functionaliteiten binnen de website niet langer correct werken. Het is altijd mogelijk om op een later moment de voorkeuren aan te passen.

Zohra Bakkuoh

(For English see below)

"Ik woon hier vlakbij. Sinds ik in 1971 in Dordt kwam wonen met twee kinderen baarde ik nog zes kinderen.

Nu heb ik acht kleinkinderen en een heleboel vriendinnen in de buurt.

Maar het leven gaat niet altijd over rozen. Soms zit er zoveel in mijn hoofd, dan moet het er uit.

Dan ga ik alleen naar de kade en kijk naar het water dat voorbij stroomt, de schepen, het weer dat elke dag anders is.

Na een tijdje is mijn kop leeg en heeft de rivier al mijn zorgen weggevoerd. Dan kan ik er weer even tegen.

Wanneer het te erg wordt bel ik mijn Surinaamse vriendin. Dan gaan we samen, al is het midden in de nacht. Dan praten we. Zoveel tijd als nodig is.

Daarom is het goed dat er hier wel drie rivieren samen komen. Genoeg om ieders zorgen mee te nemen."


"I live nearby. Since I arrived in Dordrecht with my two children in 1971, I had eight more.

Now I have eight grandchildren and a lot of friends in the neighbourhood.

However, life is not always a picnic. Sometimes, I have so much on my mind that needs to be released.

I go to the quay alone and watch the water flowing, the ships sailing past, and the weather that changes every day.

After a while, my mind is empty, and the river has carried off all my worries. Then I can go on again.

Whenever things become too heavy, I call my Suriname friend. Then we get together, even in the middle of the night. And we talk as long as it’s needed.

That is why it’s good that three rivers come together here. Enough to carry everyone’s worries away.”