Ali Burakçin
(For English see below)
"In de lente en de herfst ben ik vaak in het park voor Kunstmin. Ik ontmoet er vrienden op weg naar de moskee.
Ik kwam met 100 Turken naar Nederland. Zonder tolk. Eerst werken en werken. Dan een beetje leven. Nederlands leren was er niet bij. Ik kocht een ei door een kip na te doen.
Ik werkte als lasser, in de metaal, als sjouwer van cementzakken. Ik leefde 15 jaar als vrijgezel in een woning zonder douche. Later kwam mijn vrouw met de kinderen.
We wilden terug gaan en spaarden voor een tractor, grond, een huis. Nu hebben we zes kinderen en 15 kleinkinderen. Ik begon met één gezin ik heb er nu zeven. Mijn vrouw wil niet meer terug.
Ik woonde ooit bij de berg Safranti. Waar overstromingen en roversbenden huis hielden. Op de vlucht voor het water en gebrek aan werk kwam ik naar Nederland.
Ik woon in Dordrecht. Het is hier beter, meer georganiseerd. Ik word begraven in mijn geboortegrond: Turkije. Daarvoor spaar ik sinds 1986 € 50 per jaar."
"In the spring and autumn, I often go to the park in front of the Kunstmin Theatre. I meet friends on their way to the mosque.
I came to the Netherlands with 100 other Turks without a translator. At first, it was all work and no play. Later, we started to live a bit. We had no time to learn Dutch. I bought eggs by imitating a chicken.
I worked as a metal industry welder and lugged concrete mix bags. I lived as a bachelor in a house without a shower for fifteen years. Later, my wife and children joined me.
We wanted to return and saved money to buy a tractor, a plot of land, and a house. Now, we have six children and fifteen grandchildren. I started with one family, and now we have seven families. My wife doesn’t want to go back.
Once, I lived close to Sifranti Mountain. It was a place of flooding and gangs of robbers. Fleeing from the water and a lack of work, I came to the Netherlands.
I live in Dordrecht. Things are better here, more organised. I will be buried in my native soil: Turkey. I have saved € 50 per year since 1986 for that.”