Deze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken om een optimale gebruikerservaring te bieden. Je kunt je voorkeuren aanpassen.

Deze cookies zorgen ervoor dat de website naar behoren werkt. Deze cookies kunnen niet uitgezet worden.
Deze cookies zorgen ervoor dat we het gebruik van de website kunnen meten en verbeteringen door kunnen voeren.
Deze cookies kunnen geplaatst worden door derde partijen, zoals YouTube of Vimeo.
Deze cookie stellen onze advertentiepartners in staat om doelgerichter informatie te kunnen aanbieden.

Door categorieën uit te zetten, kan het voorkomen dat gerelateerde functionaliteiten binnen de website niet langer correct werken. Het is altijd mogelijk om op een later moment de voorkeuren aan te passen.

Aicha Ismael

(For English see below)

"Ik vluchtte 20 jaar geleden met mijn oom uit Somaliland. Eenmaal in Dordrecht bleek het moeilijk voor mijn oom om voor mij te zorgen.

Als meisje van 17 werd ik met open armen ontvangen door de kinderen, hun ouders en het onderwijzend personeel van de Statenschool. Ik kreeg er alle kansen om de taal te leren en alles wat ik nodig had voor een goede opleiding.

Ik sprak alleen Frans en ontbeerde goed basisonderwijs. In de klas kreeg ik hulp van jongens en meisjes die negen of tien jaar jonger waren dan ikzelf. Dat ontroert me nu nog. Natuurlijk was ik eigenlijk te oud, maar waar moest ik naar toe?

Eerst werd ik tijdelijk opgevangen in een liefdevol gezin. Daarna ontfermde een echtpaar zich over mij. Daar kon ik verder leren, mezelf ontwikkelen.

Nu heb ik twee prachtige kinderen, een lieve man, een prima baan. Elke maand stuur ik geld naar mijn moeder die in Somaliland achterbleef. Met veel vriendinnen en vrienden van de vroegere Statenschool heb ik nog contact. Voor mij vormde deze school een belangrijk keerpunt in mijn leven."


"Twenty years ago, I fled from Somaliland with my uncle. Once in Dordrecht, it proved difficult for my uncle to care for me.

As a seventeen-year-old, the children, their parents and the Staten school teaching staff warmly welcomed me. I was given all the opportunities to learn the language and everything I needed for a good education.

I only spoke French and had not finished primary school. In class, boys and girls nine to ten years younger than I helped me. That still touches me. Of course, I was too old already, but where else could I go?

At first, I was temporarily looked after by a loving family. Later, a couple took care of me. They helped me to continue learning and develop myself.

Now, I have two beautiful children, a lovely husband, and a fine job. I send money to my mother who stayed behind in Somaliland every month. I am still in contact with many friends from the former Staten school. This school was a significant turning point in my life.”