De veranderingen in de Nederlandse infrastructuur in de tweede helft van de 19de eeuw kunnen weinig mensen ontgaan; het lege land verandert in een nieuwe wereld. Rond 1850 zijn de verhoudingen tussen Nederland en België zodanig verbeterd dat serieus over een spoorverbinding tussen beide landen wordt nagedacht. Het Eiland van Dordrecht is daarin een belangrijke schakel.
In 1855 bereikt de spoorlijn vanuit Antwerpen het Hollands Diep. Een jaar eerder pleit de Dordtse gemeenteraad bij de commissaris van de koning en de minister van Binnenlandse Zaken al voor aansluiting. In 1859 treed de regering af vanwege een geschil over de spoorwegen. Tegenstrijdige belangen komen immers om de hoek kijken. Hoeveel ruimte is er voor particulier initiatief? Hoe gaan we om met de nadelen voor het scheepvaartverkeer? Wie draagt de financiële consequenties? Welk spoortraject wordt gekozen en waar komen de bruggen en stations?
Dordrecht mag meebeslissen over het tracé en de ligging van het station. En dat is maar goed ook, want even is er sprake van een traject dwars door de binnenstad. Uiteindelijk kiest men een tracé voor een groot deel op Dubbeldams grondgebied, ten zuiden van het centrum en door de Zwijndrechtse Waard. Verderop gaat het spoor langs Barendrecht en vindt aansluiting op de bestaande lijn in Rotterdam-Zuid. Duidelijk is ook dat er tussen Dordrecht en Zwijndrecht een brug gaat komen over de Oude Maas.
De pijlers en een landhoofd van die brug worden in het water gebouwd en dat betekent nogal wat. De fundering moet voldoende zijn voor het gewicht van de brug met treinen, maar moet ook stroming en winterse ijsgang kunnen trotseren. Om dat allemaal te kunnen bouwen, wordt een kistdam gemaakt waarbinnen gewerkt kan worden. In de bouwput worden houten heipalen geslagen. Op de palen komen pijlers, de brug zal bestaan uit zes brugdelen voor dubbelspoor. Na zo’n vijf jaar werk komt de brug eind 1872 gereed. In de eerste jaren is het treinverkeer nog niet zo intensief en mogen zelfs voetgangers er gebruik van maken. Het aanzicht van deze oeververbinding mag in 20ste eeuw nog verschillende keren wijzigen, een belangrijke schakel zal de brug altijd wel blijven.
Sander van Bladel