Tijdens de gehele Eerste Wereldoorlog heeft ons land zijn neutraliteit kunnen behouden. Dat gold evenwel niet voor het eveneens neutrale België, dat al in de beginfase van de oorlog door Duitsland onder de voet werd gelopen. Als gevolg van de oorlogsdreiging en het daadwerkelijk uitbreken van de oorlog zijn circa een miljoen Belgen - voor het leeuwendeel burgers, maar na het uitbreken van de oorlog ook duizenden militairen - naar Nederland gevlucht. De eerste opvang van hen vond vooral plaats in Zeeland, Noord-Brabant en Limburg, maar bijvoorbeeld ook Dordrecht heeft vanaf oktober 1914 tal van Belgische vluchtelingen opgevangen.

In het archief zijn losse briefjes bewaard gebleven, waaruit blijkt dat al in december 1913 eten werd gekookt ter uitdeling aan in Dordrecht verblijvende Belgische vluchtelingen. De grote stroom naar Dordrecht uitgeweken Belgen kwam in oktober 1814. Het ging om naar schatting 4.500 personen die in de volgende gebouwen onderdak werd geboden: lokaal Stek, Schouwburg Kunstmin, lokaal Hof 75, lokaal Stokholm 75 en het rijksgebouw aan de Cornelis de Wittstraat. Het rijk vergoedde op basis van declaraties een deel van de kosten van eerste opvang en financiële ondersteuning aan de vluchtelingen.
Na de eerste opvang werden een aantal vluchtelingen doorgeleid naar speciaal ingerichte vluchtoorden, waaronder in Ede, Nunspeet en Uden. Niet allemaal, want uit een overzicht van mei 1915 blijkt dat er in Dordrecht 489 vluchtelingen verblijven, van wie 224 bij particulieren, 218 op schepen, 38 in het gebouw Houttuinen 12 en 9 in het pand Hellingen 33.

De archiefstukken in archieftoegang 144 hebben inderdaad te maken met de opvang en financiële ondersteuning van Belgische vluchtelingen. Die in Dordrecht verbleven. Die stukken gaan echter geen van alle over een commissie voor de aankoop van levensmiddelen voor Belgische vluchtelingen. De titel van de archieftoegang dekt op geen enkele wijze de lading.