In 1815 werd door de rijksoverheid bepaald dat in gemeenten met meer dan 2.500 inwoners een ¿dienstdoende¿ schutterij en in gemeenten met minder dan 2.500 inwoners een ¿rustende¿ schutterij moest worden opgericht. Daarmee werden de oude schutterijen van vóór de Franse overheersing als het ware gereactiveerd. De schutterijen zijn uiteindelijk in het begin van de 20e eeuw, eerst formeel bij wet en geleidelijk ook feitelijk, opgeheven.

De gemeente Giessendam hoorde kennelijk tot die eerste categorie en bezat zo'n dienstdoende schutterij. Dit kan ook van tijdelijke aard zijn geweest i.v.m. de Belgische Opstand van 1830-1839. Deze informatie is ontleend aan bewaard gebleven rekeningen en kostenoverzichten uit 1830-1833 betreffende de verlening van financiële bijstand aan arme achtergeblevenden van vrijwillig in dienst getreden of in werkelijke dienst opgeroepen schutters.
Rustend betekende dat de schutterij geen actieve rol vervulde, maar bewapend en geoefend achter de hand werd gehouden om in geval van een vijandige aanval van buitenaf, te kunnen optreden. Ze bestond uit mannen tussen de 18-50 jaar; vanaf 1827 tussen de 25-34 jaar. De verplichte diensttijd duurde vijf jaar.

Wanneer de (Rustende) Schutterij in Giessendam feitelijk is opgeheven, is in het aan het Regionaal Archief Dordrecht overgedragen archief van de voormalige gemeente Giessendam niet terug te vinden. Het enige wat over de schutterij is bewaard gebleven, zijn bovengenoemde financiële stukken uit 1830-1833.