In 1959 vond de oprichting plaats van de Stichting Bejaardentehuis in Dordrecht. Hoewel de gemeente Dordrecht inhoudelijk en financieel ten nauwste betrokken was, werd met opzet gekozen voor een aparte stichting om de schijn te vermijden dat het hier om een overheidsinstelling zou gaan. Het aanvankelijke stichtingsbestuur bestond uit de negen oprichters van de stichting. De functies van voorzitter, vicevoorzitter, secretaris, 2e secretaris, penningmeester en 2e penningmeester werden onderling verdeeld. Later werd bepaald dat het stichtingsbestuur uit tenminste vijf leden zou bestaan.
De gemeente Dordrecht toonde zich bereid de rente en aflossing van de twee af te sluiten geldleningen te garanderen, reden waarom een of twee wethouders de bestuursvergaderingen bijwoonden en vanaf 1962 ook een ambtelijke vertegenwoordiger van de gemeente. Deze ambtenaar had gedurende de moeilijke beginperiode het stichtingsbestuur en met name de stichtingsdirecteur met raad en daad terzijde gestaan.

Op 6 maart 1963 verrichtte burgemeester Van der Dussen de officiële opening van het door het stichtingsbestuur gerealiseerde verzorgingshuis "Thureborgh" aan de Mauritsweg 157 in de wijk Nieuw-Krispijn, en werd dit in gebruik genomen. De naam "Thureborgh" was het winnende resultaat van een prijsvraag onder de inwoners van Dordrecht. Met deze naam werd een link gelegd naar het verdwenen riviertje de 'Thure' - waarvan een uitloper op de plaats van het bejaardencentrum gestroomd zou hebben - en het begrip: 'geborgen zijn, rustplaats'.
Het bestond uit vier vleugels, met daarin naast de dienstruimten plaats voor 179 kamers voor bewoners, een ziekenafdeling met 20 bedden, 24 kamers voor inwonend personeel en de woning van de adjunct-directrice.
Een commissie vanuit het bestuur werd belast met het maken van een keuze uit de gegadigden die zich voor opname in het verzorgingshuis hadden aangemeld. Later kende deze commissie ook externe leden.